Wouter Bos: een bitterzoete symfonie

It’s a bittersweet symphony, this life
Trying to make ends meet
You’re a slave to money – then you die

 

Wouter Bos, inmiddels ex-politicus, omschreef zichzelf in interviews als een verschrikkelijke softie.
Bij zijn vertrek uit de politiek plaatste hij de in zijn ogen softe wereld van ‘het gezin’, ‘de familie’ en ‘de kinderen’ boven de harde wereld van de politiek.
Waar vrouwen door linkse feministen worden opgeroepen de kinderwagen de deur uit te doen, daar schafte Wouter zichzelf een superkinderwagen aan…
Twijfel, onzekerheid, niet echt meer geloven in de stellige ideogische uitspraken die bij partijleiderschap horen speelden ook een rol.
In de(jaren geleden)  door de VPRO uitgezonden WOUTER-TAPES zag je weinig terug van het optimisme dat sociaal-democraten zeggen uit te dragen.

Abu Nawas Rhapsody

Dhafer Youssef | Abu Nawas Rhapsody
By John Kelman

 
After two albums exploring the nexus of ages-old Middle Eastern harmony and modernistic electronics, Tunisian-born oudist/vocalist Dhafer Youssef turns to a stripped-down, completely acoustic environs for Abu Nawas Rhapsody.
Youssef’s music has always been transcendent. But here, with a trio of musicians encouraging his music to burn with a passion far surpassing previous efforts, the oudist more firmly reveres the jazz tradition even, as he finds new ways to stretch its very definition.

Vijftigers & Jazz

Vk-blog, geplaatst op 21 oktober 2005 15:26

Eenvoudig of echt willen worden, ongekunsteld, jezelf laten inspireren door het kind, naieve kunst, kunst van gekken en malloten – en bovenal de jazz, dat alles vormde een belangrijk onderdeel van het programma van de Vijftigers, die gedurende een bijzonder korte periode een beweging zijn geweest – maar desondanks toch lang genoeg om er datgene uit te halen wat elk mens nodig heeft: INSPIRATIE…

Rolling Stone Blues

BLUES (ontstaan in de wereld van onderdrukte negerslaven) is noodlotsmuziek. Ze wijst op de blinde slagen van het noodlot die elk mens kunnen treffen: ziekte dood, scheiding, armoede, sadisme van mensen die denken dat ze God zijn omdat ze geld en macht bezitten.. en ga zo maar door…
In termen van politiek uitgedrukt zou je de BLUES aan de linkerkant van het partijpolitieke spectrum kunnen plaatsen, ware het niet dat linkse machthebbers vaak net zulke grote sadistische potentaten zijn als rechtse machthebbers. Ietsje meer stroop in de mond wellicht, en een welhaast religieuze, eeuwige glimlach om de smal saamgeknepen lippen, maar verder net zo BLUES- loos als al die anderen die het woordje PECH alleen dan leuk vinden wanneer het een ander treft: “Jij de rolstoel in en ik zal die stoel wel duwen…” Hulpverlening, gezien als machtspel.

In de jaren vijftig werd aan de van oorsprong Amerikaanse BLUES-boom een wat jeugdiger en vlotter ogende variant toegevoegd, de RHYTHM & BLUES-tak. Niet meer een beeld van eenzaamheid, de wat droefgeestig ogende zanger bijvoorbeeld, die in zijn eentje wat aan zit te pielen met een gitaartje waarop met behulp van een stalen beugel een mondharmonica is bevestigd (de BLUES-zanger als eenmansband – een in mijn ogen aanbiddelijk verschijnsel) maar musici die samen de BLUES zingen, een wat socialere opstelling die goed te rijmen is met het ideaal van de BLUES, elkaar troost bieden door samen het noodlot aan te klagen – gedeelde smart is halve smart.
Mensen als JOHNNY OTIS, OTIS REDDING en JAMES BROWN domineerden de begintijd. Het noodlotselement verdween naar de achtergrond, maar het wat melancholiek klinkende gejank van gitaren en mondharmonica’s bleef er wel steeds naar verwijzen.

Jazz, een bron van kracht

Hoewel de jaren ’50 het imago gekregen hebben van versuffing, versloffing en geestelijke debilisering vormen ze voor mij een soort hoogtepunt, een periode in mijn leven waarin ik op muzikaal gebied de ene nieuwe ontdekking na de andere deed – en ook kon doen – dankzij de aanwezigheid van vitale, inspirerende, non-conformistische mensen, die op een werkelijk verbazingwekkende wijze in staat waren het primitieve begrenzingsgedrag van het kleinburgerlijke ideologische denken te overwinnen.Onder ideologische kleinburgerlijkheid versta ik het verlangen de wereld op te splitsen in ‘goden’ en ‘duivels’, een vorm van dualisme die maar een enkele bedoeling heeft: mensen van de eigen groep het recht geven leden van de andere groep te demoniseren.

Haat JOEP de BLUES?

We denken er zelden bij na, maar wat veel mensen ‘de moderne verlichtingsgedachte’ noemen is een vorm van denken die ooit gericht was  tegen de superioriteitsgedachte van de clerus en de adel, mensen die bij alles wat ze doen maar een moraal kennen:‘alles wat niet bij ons behoort is plebs’.

Modern zijn, zo kun je concluderen, veronderstelt dus dat je een ander niet klakkeloos de achterbuurt inwerkt op grond van  valse vormen van superioriteitsdenken.
En ja, dat is allemaal mooi gezegd, maar wat te doen als je een rot karakter hebt en alleen maar rijk, beroemd en een grote liefdeloze klootzak wil zijn? Hoe moet je dan modern zijn op een manier die verlichtend werkt. Want je kunt natuurlijk heel goed en modern en een grote klootzak zijn, zo eentje die op een alles en iedereen verduisterende wijze een potje grof gaat zitten schelden op zijn medemensen…

Khomeini & de BLUES

Der junge Khomeini hatte sich zwar einer bestehenden “konservativen” (in religiöser Sicht) Strömung angeschlossen, die relativ aussichtslos und steril an der Gesetzestreue festhielt. Doch erregte er Verwunderung damit, daß er islamische Mystik bzw. Gnosis (Irfan) als Studienfach wählte und eine besondere Vorliebe hegte für den mystischen Dichter Hafiz (“Lass uns Rosen streuen und Becher mit Wein füllen”). Eiserne Krone Archif

Wie de biografie van Khomeini bestudeert ontdekt dat de man tijdens zijn studiejaren veel aandacht heeft besteed aan de binnen de christelijke religie als ‘ketters’ (=wetteloos) ervaren gnosis, ondanks zijn vreemde, conservatieve voorkeur voor ‘de strengheid van de wet’ – een wet die op een depressief makende wijze strenge (want formalistische) ernst niet weet te combineren met simpele pleziertjes, zoals verwende hedonisten in het Westen hun simpele, optimistische levenslol op een eveneens depressief stemmende wijze presenteren als de absolute ontkenning van de naar realisme en relativering strevende ernst.

Gnosis (het samengaan van verstand en gevoel) is wat negerslaven in de Zuidelijke Staten van Amerika ‘blues’ noemden – ervaring van de ernst van het leven, die ernst op een realistische wijze volledig accepteren, maar tegelijkertijd via het ontwikkelen van een bijzonder soort (hartverwarmend) optimisme proberen die ernst te bezweren, zodat het leven niet gezien wordt als een uitdaging die om overwinning vraagt, maar als een reeks van hindernissen waar je je via het ontwikkelen van een berustend-positieve levenswijze tegen wapenen kunt.

Jazz: autoritaire straatcultuur

JAZZ is een muziekuiting die tientallen jaren lang een bindende kracht is geweest in Amerika. Jazz was straatcultuur die werd gedomineerd door ‘heren van stand’ – gestileerde chaos en emotionaliteit zou je kunnen stellen, een verbond, astrologisch gezien, tussen de positief-autoritaire Steenbok en de sentimentele, emotionele Schorpioen, het teken dat bij uitstek ‘de straat’, ‘het gewone volk’, ‘de massa’ symboliseert, volk dat via  sentiment de destructieve krachten in bedwang houdt.