Moslimbroeders & Burgermansfatsoen

In een wereld waarin MACHT=RECHT-denkers de dienst uitmaken zal nooit een poging worden gewaagd een dialoog in  gang te zetten, die het mogelijk maakt ogenschijnlijk onoverbrugbare tegenstellingen op te heffen. De MACHT=RECHT- denker leeft van polarisatie, hij heeft vijanden nodig, omdat alleen de duivel hem in staat stelt een ‘goddelijke’ wereld op te  bouwen waarin hij ‘de absoluut goede’ is. Heel concreet gesteld: Hij aanbidt het Eigen Heilige Eigen Land, dat door idolenaanbidders tot  God (de Almachtige) wordt  uitgeroepen. Die God is geen vredelievende God. Hij weigert op een evangelische wijze zijn vijanden lief te hebben. Alles wat Hij wil en kan is de Ander demoniseren  – van hem een eeuwig  rechteloze vreemdeling maken.

Het mag rustig merkwaardig genoemd worden dat in een wereld die zich modern en verlicht noemt (zaken die  tegenwoordig worden gelijkgesteld aan het woordje  ’democratie’, een woord dat in feite alleen maar verwijst naar de  werkelijkheid ‘volk’) niemand de moed durft op te brengen het begrip ‘Heilig Land’ aan te vallen.

Advertenties

Kinderlijkheid & Filosofie

1. Vijftigers, Cobra & Kierkegaard

Dat het menselijke leven zich grotendeels afspeelt rondom eenvoudige thema’s is een wijsheid die binnen een cultuur waarin ‘de grootheid’ tot norm verheven is domweg verdwenen is. Dat is de reden waarom anarchisten, die als vijanden van valse autoriteit (met de nadruk op ‘vals’) altijd de kleinheid en de eenvoud centraal stellen in het leven gehaat worden binnen een wereld die aan grootheidswaanzin lijdt.

Grootheidswaanzinnigen zien in eenvoud een bedreiging. Wanneer namelijk iedereen eenvoudig is bestaat er geen reden meer om een opschepper extra geld en invloed te geven. Dat is de waarheid die in het christelijke verlossingsverhaal Jezus van Nazareth de joodse opschepperscultuur van zijn tijd in de oren toeterde, hetgeen voor die opscheppers een reden was om de vervelende rebelse anarchist die maar over ‘de eenvoud van het kind’ zat te zeuren uit te leveren aan een opportunistische machthebber (de Romeinse landvoogd Pontius Pilatus) die weliswaar inzag dat de kinderlijke mens voor hem onschuldig was, maar die desondanks (in het belang van ‘de openbare orde’) als seculiere bestuurder de onschuld uitleverde aan de religieuze grootheidswaan.

Vijftigers & Jazz

Vk-blog, geplaatst op 21 oktober 2005 15:26

Eenvoudig of echt willen worden, ongekunsteld, jezelf laten inspireren door het kind, naieve kunst, kunst van gekken en malloten – en bovenal de jazz, dat alles vormde een belangrijk onderdeel van het programma van de Vijftigers, die gedurende een bijzonder korte periode een beweging zijn geweest – maar desondanks toch lang genoeg om er datgene uit te halen wat elk mens nodig heeft: INSPIRATIE…

Rolling Stone Blues

BLUES (ontstaan in de wereld van onderdrukte negerslaven) is noodlotsmuziek. Ze wijst op de blinde slagen van het noodlot die elk mens kunnen treffen: ziekte dood, scheiding, armoede, sadisme van mensen die denken dat ze God zijn omdat ze geld en macht bezitten.. en ga zo maar door…
In termen van politiek uitgedrukt zou je de BLUES aan de linkerkant van het partijpolitieke spectrum kunnen plaatsen, ware het niet dat linkse machthebbers vaak net zulke grote sadistische potentaten zijn als rechtse machthebbers. Ietsje meer stroop in de mond wellicht, en een welhaast religieuze, eeuwige glimlach om de smal saamgeknepen lippen, maar verder net zo BLUES- loos als al die anderen die het woordje PECH alleen dan leuk vinden wanneer het een ander treft: “Jij de rolstoel in en ik zal die stoel wel duwen…” Hulpverlening, gezien als machtspel.

In de jaren vijftig werd aan de van oorsprong Amerikaanse BLUES-boom een wat jeugdiger en vlotter ogende variant toegevoegd, de RHYTHM & BLUES-tak. Niet meer een beeld van eenzaamheid, de wat droefgeestig ogende zanger bijvoorbeeld, die in zijn eentje wat aan zit te pielen met een gitaartje waarop met behulp van een stalen beugel een mondharmonica is bevestigd (de BLUES-zanger als eenmansband – een in mijn ogen aanbiddelijk verschijnsel) maar musici die samen de BLUES zingen, een wat socialere opstelling die goed te rijmen is met het ideaal van de BLUES, elkaar troost bieden door samen het noodlot aan te klagen – gedeelde smart is halve smart.
Mensen als JOHNNY OTIS, OTIS REDDING en JAMES BROWN domineerden de begintijd. Het noodlotselement verdween naar de achtergrond, maar het wat melancholiek klinkende gejank van gitaren en mondharmonica’s bleef er wel steeds naar verwijzen.

Jazz, een bron van kracht

Hoewel de jaren ’50 het imago gekregen hebben van versuffing, versloffing en geestelijke debilisering vormen ze voor mij een soort hoogtepunt, een periode in mijn leven waarin ik op muzikaal gebied de ene nieuwe ontdekking na de andere deed – en ook kon doen – dankzij de aanwezigheid van vitale, inspirerende, non-conformistische mensen, die op een werkelijk verbazingwekkende wijze in staat waren het primitieve begrenzingsgedrag van het kleinburgerlijke ideologische denken te overwinnen.Onder ideologische kleinburgerlijkheid versta ik het verlangen de wereld op te splitsen in ‘goden’ en ‘duivels’, een vorm van dualisme die maar een enkele bedoeling heeft: mensen van de eigen groep het recht geven leden van de andere groep te demoniseren.

Khomeini & de BLUES

Der junge Khomeini hatte sich zwar einer bestehenden “konservativen” (in religiöser Sicht) Strömung angeschlossen, die relativ aussichtslos und steril an der Gesetzestreue festhielt. Doch erregte er Verwunderung damit, daß er islamische Mystik bzw. Gnosis (Irfan) als Studienfach wählte und eine besondere Vorliebe hegte für den mystischen Dichter Hafiz (“Lass uns Rosen streuen und Becher mit Wein füllen”). Eiserne Krone Archif

Wie de biografie van Khomeini bestudeert ontdekt dat de man tijdens zijn studiejaren veel aandacht heeft besteed aan de binnen de christelijke religie als ‘ketters’ (=wetteloos) ervaren gnosis, ondanks zijn vreemde, conservatieve voorkeur voor ‘de strengheid van de wet’ – een wet die op een depressief makende wijze strenge (want formalistische) ernst niet weet te combineren met simpele pleziertjes, zoals verwende hedonisten in het Westen hun simpele, optimistische levenslol op een eveneens depressief stemmende wijze presenteren als de absolute ontkenning van de naar realisme en relativering strevende ernst.

Gnosis (het samengaan van verstand en gevoel) is wat negerslaven in de Zuidelijke Staten van Amerika ‘blues’ noemden – ervaring van de ernst van het leven, die ernst op een realistische wijze volledig accepteren, maar tegelijkertijd via het ontwikkelen van een bijzonder soort (hartverwarmend) optimisme proberen die ernst te bezweren, zodat het leven niet gezien wordt als een uitdaging die om overwinning vraagt, maar als een reeks van hindernissen waar je je via het ontwikkelen van een berustend-positieve levenswijze tegen wapenen kunt.

Jazz: autoritaire straatcultuur

JAZZ is een muziekuiting die tientallen jaren lang een bindende kracht is geweest in Amerika. Jazz was straatcultuur die werd gedomineerd door ‘heren van stand’ – gestileerde chaos en emotionaliteit zou je kunnen stellen, een verbond, astrologisch gezien, tussen de positief-autoritaire Steenbok en de sentimentele, emotionele Schorpioen, het teken dat bij uitstek ‘de straat’, ‘het gewone volk’, ‘de massa’ symboliseert, volk dat via  sentiment de destructieve krachten in bedwang houdt.