Een Vrouw met een Piemel

In dagblad Trouw van 18 januari vraagt Monic Slingerland de lezer of hij of zij een kind op jeugdige leeftijd een hormoonbehandeling zou geven, waarmee ze bedoelt dat je het kind via externe medische ingrepen een andere geslachtsidentiteit wil geven. Meisje wil jongen worden, of jongen wil meisje worden.

Mijn antwoord is duidelijk. Ik zou weigeren. Ik ben een felle tegenstander van welke vorm van identiteitsverandering dan ook. Juist ook omdat ik de overtuiging ben toegedaan dat een mens meer is dan een biologisch wezen, zodat de beleving van eigen identiteit in sterke mate afhankelijk is van psychische processen die niet altijd juist en betrouwbaar zijn…;  denk aan zoiets ingrijpends als een psychose, een geestelijke toestand die de vloer aanveegt met het begrip ‘identiteit’.
Identiteit is een vaag begrip. Mensen identificeren zich met de vreemdste zaken, hetgeen alle eeuwen door wijsheidzoekers ertoe heeft gebracht mensen te adviseren een zoektocht te maken naar je echte zelf, een zelf dat meer is dan het simpele biologische wezen dat je voor de buitenwereld bent.
En juist omdat identiteit voor een groot deel samenhangt met psychische processen in jezelf is het niet juist de psychische beleving van de  werkelijkheid te negeren en je eenzijdig te richten op de biologische begrippen ‘man’ en ‘vrouw’.
Het wordt wat anders als de biologische identiteit van het kind niet vast staat, een jongen (bijvoorbeeld)  die geboren wordt met een vrouwelijk geslachtsorgaan, maar zonder baarmoeder en borsten. In dat geval is er sprake van biologische fouten en kan een medische behandeling gerechtvaardigd zijn.
In alle andere gevallen loop je het gevaar dat je behandeling weinig meer is dan – zoals Germaine Greer dat op harde wijze noemt –  zelfverminking: een aanslag plegen op je eigen lichaam, die helemaal niet nodig is, wanneer je de psychische beleving van de eigen identiteit op de eerste plaats zet.
Je kunt een sterke man zijn, wat uiterlijk betreft, en toch jezelf in een wereld plaatsen waarin je gevoelsmatig vrouw kunt zijn, gevoelens beleven dus, waarop de buitenwereld het etiket ‘vrouwelijk’ heeft geplaatst.
Het probleem is natuurlijk dat mannen die een vrouwelijke wereld willen opbouwen zich vaak stuklopen op een macho-maatschappij die domweg geen ruimte meer biedt aan mensen die zich niet thuis voelen in een primitieve hokjesmaatschappij, waarin de mens gereduceerd is tot biologisch ding.
In dat geval is transgenderschap die ertoe leidt dat een normaal mens wordt omgebouwd tot ding dat ingepast kan worden in een kwaadaardig systeem gewoon een kwaadaardig gebeuren.
Het is een aanval van lompe mensen op de geestelijke integriteit van een gevoelig mens, het demonstreert het  onvermogen ook mensen zichzelf te laten zijn in een maatschappij die vrouwelijk gedrag  in een man ziet als een soort afwijking van de biologische norm.
Binnen de wereld van de eenzijdige  bioman of biovrouw wordt altijd op een negatieve wijze gegeneraliseerd. De man moet zich als echte man gedragen, de vrouw moet een echte vrouw zijn. Dat is de reden waarom gevoelige mannen die vrouwelijke zachtheid in zich voelen het eigen lichaam gaan haten. Dat lichaam dwingt hem op een tegennatuurlijke wijze mannelijk te zijn, terwijl de zachtheid in zichzelf hen dwingt zichzelf ‘vrouw’ te noemen, ook al dat helemaal niet nodig is.
Dat aanpassingsproces ontwikkelt zich sterk in kinderen gedurende de pubertijd. Maar bij sommige kinderen  – zoals transkinderen – schijnt dat proces al eerder plaatst te vinden.
Zo zegt Nora Monsecour (een transgender die als voorbeeld is gekozen voor de hoofdpersoon in de film GIRL van Lukas Dondt) over zichzelf: Op mijn vierde jaar schreeuwde er al een stemmetje in mijzelf  ‘dat vieze piemeltje moet weg’, ‘ ik haat dat dingetje’…
Als nuchtere buitenstaander noem ik zoiets een vorm van psychopathologisch gedrag. Waarom zou je als klein meisje een piemel een vies dingetje moeten noemen. Zo een uitspraak laat volgens mij zien dat hier geen lief onschuldig menselijk wezentje spreekt..
Het is net zoiets als homo’s die als ze een bloot meisje zien zeggen: O, niet naar kijken, want dat meisje heeft een vies dingetje tussen haar benen..
Ik bedoel, het is een vorm van niet rationele beleving van de werkelijkheid. Een vagina – toegegeven –  kan er behoorlijk vies uitzien, wanneer de schaamlippen er een beetje chaotisch, uitgerekt en slap bij hangen, en soms zie je ook mannen met piemels waarvan je denkt: nou, dat zou er best een beetje beschaafder uit mogen zien meneer. Echt van die grote dierlijke gevallen, waarvan je denkt: jezus, dat is een hondenlul of paardenlul… niet echt mooi  dus, vooral in de ogen van mensen die een beetje een vrouwelijke inslag hebben.
Maar een jongetje van vier jaar heeft geen hondenlul, die heeft een heel klein, veelal zacht rozig dingetje uit zijn buik steken en wanneer je daar dan naar gaat zitten wijzen en  gaat schreeuwen: haal dat vieze dingetje weg dan vraag ik mezelf toch echt af of er hier geen sprake is van bezetenheid, een psychotische situatie dus waarin de eigen identiteit  wordt verdrongen of aangevallen door een invloed die je moeilijk ‘vrouwelijk ‘ kunt noemen.
Wanneer ik als vrouwelijke vent mensen ontmoet die naar mijn kruis wijzen en schreeuwen: haal dat vieze gevalletje weg ja.. dan heb ik toch echt de neiging om ze een flinke knal voor hun kanis te geven. Oprotten ja, blijf van mijn lul af.
Eigenzinnig als ik ben zet ik meteen een grote pruik op mijn hoofd en ik roep: Mag een vrouw een piemel hebben –  ja?
Zo is het toch? Waarom sturen we al die psychologen en psychiaters die vrouwelijke mannen hun piemel af willen pakken niet naar een heropvoedingsgesticht?
Ik kan me daar echt over opwinden omdat ik zelf als kind ook sterke vrouwelijke eigenschappen bezat.
Ik was verzot op vrouwelijke zaken als poppen en gedichtjes en sieraden en ga zo maar door, maar tegelijkertijd was ik ok een serieus mannelijk ventje dat het liefst met uiterst mannelijk ogende bouwdozen speelde.
In de lompe mannenwereld  van wat men voetbalminnend Nederland noemt zijn al die nuances  verdwenen. Dat is de reden waarom ik de meeste psychologen niet serieus neem. Dat zijn geen mensen die de menselijke geest willen leren kennen, maar mannen die de voetbal tot God verheven hebben.
Ben je een jongen en wil je niet voetballen? O, hupsakee, gauw met een groot mes je piemel eraf…
Nou, dat is toch echt sadisme van het zuiverste water en daarom zeg ik dus nee tegen het transgenderschap.

Wat ik wel waardevol vind is de vrijheid om dat gedrag te kiezen en die  kleding te dragen die je zelf mooi vind. Wees een vrouw, maak jezelf op, maar zie in je piemel geen vies ding, maar een mooie, genot schenkende vrouwenclit.
Dat zou je geestelijk transgenderschap kunnen noemen.
Je piemel noem je gewoon clitoris. Je mannenborsten zijn vrouwentieten, en als je iemand anders gaat zoenen dan denk je bij jezelf: ik ga je lekker op een heel meisjesachtige wijze zoenen. en dat is best wel lekker, want je hebt kerels die niks afweten van zoenen, die als een lompe beer op een vrouw gaan liggen bonken en in een woeste bui de tepels van de partner er als het ware afbijten. Zo van: een man is een beest en een vrouw is in mijn wereld weinig meer dan een dood lijk.

Ja, ik geeft toe dat ik mezelf hard opstel, maar ik ben nu ik dit schrijf dan ook een zeer vrouwelijke man die op een furieuze wijze haar piemel aan het verdedigen is.
Ik ben een vrouw met een piemel. Mag ik?

Gesprekken met Hitler

Een interview met Adolf Hitler uit 1933

Sinds begin 1933 stond Adolf Hitler aan het roer in Duitsland. Journalisten stonden te trappelen om hem te bevragen over wat hij wilde. Anne O’Hare McCormick interviewde de Führer op 10 juli 1933 voor The New York Times.
Dagblad TROUW (19-11-2019) geeft een voorpublicatie uit de bundeling van vooroorlogse interviews met Adolf Hitler.
De citaten hieronder zijn daaruit afkomstig…

“Wat ik van plan ben te doen op het economische front, vraagt u? Laat mij eerst vertellen wat onze problemen zijn en waarom we vastberadenheid aan de dag moeten leggen om die op te lossen.
“Hoe zag de situatie eruit toen ik aan het bewind kwam? We zaten met 6 à 7 miljoen werklozen. Het regeringsapparaat had geen gezag. Onze burgers hadden geen oog voor de belangen van de staat. In onze branche- en vakbondsorganisaties vierde egoïsme hoogtij en lag de focus vooral op enkele particuliere doelen.
“Om die algehele verlamming te verhelpen, om de bedrijvigheid weer op gang te brengen, moet het bedrijfsleven zich bedienen van nieuwe methoden, nieuwe principes huldigen en van mentaliteit veranderen….
“De tweede remedie is een volledig nieuwe visie op bestuurlijk niveau. We snijden op dit moment drastisch in de ambtelijke rompslomp.
“Ten derde staat de natie nu in een andere relatie tot de economie en de politiek. De gedachte daarachter is dat we willen afrekenen met het klassenegoïsme en het volk willen leiden naar het gewijde, collectieve egoïsme dat ‘de natie’ belichaamt.
“De tijd is rijp voor een economische inhaalslag, voor nieuwe wegen, metro’s, geëlektriseerde treinen, het is tijd om de industrie terug te eisen en te decentraliseren, om nieuwe ambachten de ruimte te gunnen.”

Acht u het mogelijk dat de parlementaire democratie wordt hersteld in Duitsland?
“Ja, maar met een ander en beter soort parlement, waarin volksvertegenwoordigers op technische, professionele gronden zetelen.

Hoe zit het met de Joden? Hoe beoordeelt u op dit moment de voor- en nadelen van uw anti­semitische beleid?
Het klopt dat we discriminatoire maatregelen hebben getroffen, maar die zijn niet zozeer gericht tégen de Joden als wel vóór het Duitse volk – om de meerderheid gelijke economische kansen te bieden.
“U zegt dat Joden het zwaar hebben, maar dat geldt ook voor miljoenen anderen. Waarom zouden de Joden niet delen in de ontberingen die het hele land teisteren?
“U moet in gedachten houden dat wij onze strijd niet primair tegen de Joden als zodanig voeren, maar tegen de communisten en alle andere elementen die ons moreel ondermijnen en ons vernietigen.
Als ik een proces begin tegen een communist vraag ik ook niet of hij afkomstig is uit Saksen of Pruisen. Ik bedoel: ik kan een communist niet ontzien omdat hij Joods is.”

Welk historische figuur bewondert u het meest? Caesar, Napoleon, Frederik de Grote?
“Nee. Ik bewonder eerder Oliver Cromwell. Ik geloof niet dat deze man van bescheiden komaf de grootste aller tijden was, maar hij heeft wel Engeland gered van een crisis – even ernstig als de crisis die we nu doormaken ­– door het parlement zijn plaats te wijzen en het land te verenigen.

Eric Branca
De vergeten gesprekken met Hitler
Vert. Hans E. van Riemsdijk, New Book Collective; 320 blz.; € 25

Cromwell nam de leiding van het land in handen door leider te worden van de Staatsraad. Hij regeerde bij dictatoriale volmachten. In 1653 liet hij zich door de Krijgsraad benoemen tot Lord-Protector.
In 1651 liet hij het parlement de ‘Acte van Navigatie’ aannemen, waarmee de basis werd gelegd voor het latere imperialistische beleid van Engeland.

Gert-Jan Segers & de Doorbraak

“Een profeet is geen profeet als hij alleen maar de staande praktijk bevestigt.  Na de Tweede Wereldoorlog is er een hele Doorbraak-generatie geweest die voor verandering stond. Maar daarna is het geloof verdampt, God uit het zicht verdwenen en heeft de impliciet-christelijke inzet nauwelijks verschil gemaakt.
IZB-profeet Wim Dekker waarschuwt ons dat dit schip op het strand ons baken in zee is. Je kunt als navolger van Christus alleen maar midden in de wereld staan, als je tegelijk ook heel dicht bij God leeft. Als het geheim van Gods genade in Christus niet bewaard wordt en als onze verborgen omgang met Hem verdwijnt, dan lossen ook wij met al onze goede bedoelingen op in de hitte van onze seculiere cultuur. Ik hoop het nooit te vergeten.” Gert-Jan Segers, 10-9-2015

Wouter Bos: een bitterzoete symfonie

It’s a bittersweet symphony, this life
Trying to make ends meet
You’re a slave to money – then you die

 

Wouter Bos, inmiddels ex-politicus, omschreef zichzelf in interviews als een verschrikkelijke softie.
Bij zijn vertrek uit de politiek plaatste hij de in zijn ogen softe wereld van ‘het gezin’, ‘de familie’ en ‘de kinderen’ boven de harde wereld van de politiek.
Waar vrouwen door linkse feministen worden opgeroepen de kinderwagen de deur uit te doen, daar schafte Wouter zichzelf een superkinderwagen aan…
Twijfel, onzekerheid, niet echt meer geloven in de stellige ideogische uitspraken die bij partijleiderschap horen speelden ook een rol.
In de(jaren geleden)  door de VPRO uitgezonden WOUTER-TAPES zag je weinig terug van het optimisme dat sociaal-democraten zeggen uit te dragen.

Hirsi Ali & de Sharia

Op de website van Elsevier werd een artikeltje van en over Hirsi Ali geplaatst.
Hirsi Ali is een vrouw die op een zeer directe wijze geleden heeft onder de ouderwetse seksonvriendelijke bepalingen van de Islamitische wetgeving (Sharia).
Ze is als kind besneden:  “Ik ben zelf besneden toen ik vijf jaar oud was. De ergste vorm is op mij toegepast: infibulatie. Dit betekent dat ze alles wegsnijden: zowel de clitoris als de schaamlippen. Vervolgens ben ik dichtgenaaid…”

Thierry Baudet & de angst voor het eigene

‘Forum voor Democratie’ de partij van Thierry Baudet heeft twee zetels bij de verkiezingen behaald.
“We gaan vanaf nu elke week het land in, wij blijven doorgaan”, zei hij na het bekend worden van de uitslag. “Vanavond hebben wij een bres geslagen in het partijkartel.”

De ‘Islamitische’ Horoscoop van Geert Wilders

Is Geert Wilders een moslim, zonder het zelf te weten?
Dat is een vraag die in positieve zin beantwoord kan worden wanneer je een blik slaat op zijn geboortehoroscoop.
Geert is (volgens bronnen op het internet) geboren in Venlo op 6 september 1963, ’s morgens rond 2u 50m.
Wat opvalt is de sterke positie van het dierenriemteken KREEFT, een Waterteken dat volgens astrologen geregeerd wordt door de MAAN, een hemellichaam dat al vanaf het prille begin van de menselijke beschaving geassocieerd werd met vrouwelijk-moederlijke waarden, zoals  zorgzaamheid, bescherming, nationale, eenheid en positieve bescherming van ‘het volk’ (dit in tegenstelling tot PLUTO – heerser van het teken Schorpioen – die voor massificatie, massahysterie en straatterreur staat – zaken die centraal stonden in de door het Westen – dus ook door Geert Wilders – gesteunde opstanden: de ‘Arabische lente’).

Eer de gebrekkige mens Mohammed

In Iran buigt een commissie van religieuze hoeders zich regelmatig over de vraag welke kandidaten voor het presidentschap ‘goed’ zijn en welke er behoren tot het gezelschap van ‘criminele elementen’: personen die niet voldoen aan wat men noemt ‘de religieuze norm’. Zij beroepen zich daarbij op het volgende artikel in de Iraanse grondwet:

Article 115:The President must be elected from among religious and political personalities possessing the following qualifications: Iranian origin; Iranian nationality; administrative capacity and resourcefulness; a good past-record; trustworthiness and piety; convinced belief in the fundamental principles of the Islamic Republic of Iran and the official religion of the country.

Dat kandidaten voldoende capaciteiten dienen te bezitten, dat ze betrouwbaar moeten zijn en een binding met de staat moeten hebben zijn voorwaarden waar geen mens bezwaar tegen zal kunnen hebben, maar
wat je jezelf wel kunt afvragen is of je van kandidaten mag eisen dat ze ‘vroom’ zijn en geloven in ‘de officiële religie van de staat’, vooral ook daarom, omdat de Iraanse grondwet heel duidelijk stelt  dat alle mensen die een ‘monotheïstisch godsbeeld’ aanhangen (joden, christen, zoroastrianen en ‘moslims’) gelijke rechten bezitten, een standpunt dat veraf staat van het streng-fundamentalistische principe van de Saoedische Salafisten die in elke religie die  weigert de Koran ‘heilig’ of ‘goddelijk’ te noemen een vorm van duivelse afgodendienst zien.

Fort Antonia, symbool van het Romeinse Wereldrijk

In het vorige blogje, dat de naam ‘Amerika en de tempelmythe’ draagt werd gesteld dat de derde joodse tempel (de tempel die door de Romeins-Joodse koning Herodus werd gebouwd) zich nooit heeft bevonden op het grote plateau in Jeruzalem dat alemeen wordt aangeduid met de naam ‘Tempelberg‘.
Dat plateau is in feite niets anders dan het intact gebleven restant van het Romeinse Fort Antonia, een permanent legerkamp dus dat plaats moest bieden aan zowel soldaten en hun uitrusting als aan bevelhebbers, en in het geval van het kamp in Jeruzalem ook het woonverblijf van de Romeinse toezichthouder (de PRAETOR), de man die in feite de echte heerser was, maar die zich op de achtergrond hield en het dagelijkse bestuur van het land overliet aan de (onder)koning en de joods-religieuze leiders.
Die vreemde situatie verklaart de merkwaardige procesgang waaraan in het evangelie Jezus van Nazareth werd onderworpen. Eerst gevangen genomen door de tempelwacht, daarna verwezen naar Herodus en tenslotte veroordeeld door Pilatus, die als vertegenwoordiger van het keizerrijk de enige in het land was die de macht bezat een doodvonnis uit te spreken over mensen.

Gevangenen van de mythe

“De archeologie van Israël is een wetenschappelijke revolutie aan het voltooien en is klaar om de bijbelgeleerden te confronteren. Tegelijkertijd zijn we getuige van een fascinerend fenomeen, namelijk de totale ontkenning door het Israëlische publiek.” Shlomo Sand in ‘De uitvinding van het joodse volk’

Hoewel in Israel archeologen in staat worden gesteld wetenschappelijk onderzoek te verrichten weigert de politieke leiding van Israel de resultaten van dat wetenschappelijke onderzoek te gebruiken om een aan religieuze en politieke utopieën verslaafde bevolking te ontnuchteren.
Wat je als nuchter waarnemer blijft verbazen is dat intelligente mensen, die weten dat ze onzin aan het verdedigen zijn, die onzin gebruiken om een even onzinnige ideologie (het zionistische nationalisme) in stand te houden. Wetenschappers tekenen geen protest aan tegen die gang van zaken. Ze weten dat de fantasiebeelden waarop religieuze joden hun aanspraken op het heilige land baseren ongegrond zijn, maar wanneer vervolgens de niet-religieuze politieke leiding die inzichten negeert en het volk doelbewust dom houdt, dan weigeren ze de strijd aan te binden met mensen die een collectieve leugen boven de wetenschappelijke waarheid van verlichte enkelingen plaatsen.

Dat vreemde fenomeen wordt in het hieronder weergegeven fragment uit een artikel van de Amerikaanse hoogleraar WILLIAM COOK toegelicht.
WILLIAM COOK wijst op de vreemde mengeling van mythe en waarheid die in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw doelbewust door BEN GURION in het leven werd geroepen in dienst van joods-nationalistische eigenbelang.