7: dinah washington

cry me a river   And now you say you love me Well, just to prove you do Go on and cry me a river I’d like to see you cry me a river ‘Cause I’m tired of crying over You

Dinah Washington: Info Geliefd bij het grote publiek, bekritiseerd door zich ‘kenner’ noemende muziekrecensenten, die haar te commercieel vonden. Haar grootste zonde was waarschijnlijk haar veelzijdigheid. Ze voelde zich thuis in veel muzieksoorten: Rhythm & Blues, Blues, Jazz, Middle of the Road, en ze zou waarschijnlijk ook een goede Gospel-zangeres zijn geworden wanneer ze daarvoor de tijd gekregen had (ze stierf op 39 jarige leeftijd). Haar eigenaardige stemgeluid, hard, helder, niet sentimenteel, maar toch een beetje rauw en melacholiek, kwam het meest tot zijn recht in Blues-vertolkingen. Juist ook omdat haar liefdesleven niet bijzonder harmonisch verliep (ze is in haar korte leven 8 keer getrouwd geweest) komen de bluesy vertolkingen over de tragiek van de verloren of verdwenen liefde heel echt en doorleefd over. Soulmuziek die meer is dan het simpelweg uitstoten van wat voorgeschreven ritmeregels. Haar geboortenaam was Ruth Lee Jones. Geboren in Tuscaloosa (AL) op 29 augustus 1924. Ze verhuisde op 3 jarige leeftijdf naar Chicago. Op 15 jarige leeftijd begon ze op te treden als pianiste en zangeres, de eerste keer in de Garrick Bar in 1942. Daar werd ze ontdekt door Joe Glaser die haar in contact bracht met Lionel Hampton. Hampton gaf haar de naam ‘Dinah Washington’. Tot het jaar 1947 bleef ze bij de Hampton-band. Haar meest productieve periode lag tussen 1948 en 1955. In 1959, brak Washington buiten de jazz-wereld door met de hit “What a Diff’rence a Day Makes”. Vanaf die tijd bleef ze zich richten op het grote publiek met nummers in de stijl van Ray Charles. Critici noemden de nieuwe formule (‘populaire deuntjes’ begeleid door grote klassiek klinkende orkesten) banaal. Ze trad echter nog altijd op in Los Angeles in een jazzclub waar ze de echte, overvalste blues ten gehore bracht. Dinah Washington stierf na de inname van een overdosis dieetpillen in combinatie met alcohol in Detroit, 14 december 1963. Bron: Richard S. Ginell

Drinking again

A stranger on arth

Troost & kille ideologie De langspeelplaat DRINKING AGAIN kocht ik in het jaar 1966 in een UTRECHTse platenzaak. Ik kwam daar terecht na het mislukken van een studie electrotechniek aan de Zwolse HTS, een uiterst schoolse studeerplek, met uiterst schools uitziende kleinburgerlijke leraren, waar ik me diepongelukkig voelde. Werken trok me niet aan. Geld interesseerde me weinig. Emotioneel gezien zou je me een 14 jarige puber kunnen noemen. Problematisch dus en daarom op zoek naar een omgeving (ook een muziekomgeving) waarin problematisch gedrag gekend en erkend werd.Via een oude jeugdvriend maakte ik kennis met het Utrechtse studentenmilieu. Dat was midden jaren 60 nog niet geproletariseerd onder invloed van Marxistische ijzeren heinen die het begrip ‘puber’ in de ideologische ijskast hadden opgesloten. Grote zelfverzekerde wereldverbeteraars waren het, ‘de Marxisten’, en iets ergers is er niet voor een mens die problemen heeft. Zelfs een rechts fascistenregime behandelt problematische mensen beter. Ik heb in het pre-revolutionaire Utrecht mooie tijden beleeft. Jazz. En ook klassieke muziek: cellosonates van Bach bijvoorbeeld, in een ouderwets studentenhok met druipkaarsen en andere buitenissige en tegelijkertijd zeer clicheematige voorwerpen die in staat zijn een problematisch mens troost te bieden. Want dat heb ik de linkse generatie het meest kwalijk genomen, dat ze met het opsluiten en verkillen van hun hart (‘wij hebben geen problemen, wij maken een nieuwe probleemloze maatschappij’) het begrip TROOST hebben afgeschaft. Ze kunnen alles voor je doen, rotte tomaten naar de regenten gooien, rookbommen naar de Gouden Koets.., maar een ding kunnen ze niet: een ander troosten. En juist daarom voelde ik me thuis in de wereld van de jazz. Was ik blij met deze nieuwe aanwinst, een langspeelplaat van een zangeres die in haar leven veel liefdesproblemen heeft gekend en die daarom niet met een zuur gezicht je aan gaat zitten kijken wanneer je haar vertelt dat jij ook een berg emotionele rotzooi op je bordje hebt gehad…

Maybe I can borrow a smoke, maybe tell some joker a joke But, who’s got the nerve, the nerve to laugh at my broken heart

This bitter earth

Just one more chance