3. bewitching lee

f e v e r

1962 was voor mij een jaar dat zowel een begin als een einde was. Een nieuw begin omdat ik een wereld ontdekte waarin ik als eenzelvig, eigenzinnig en best wel autoritair ventje me thuis kon voelen. Een einde omdat die wereld, die voor mij een nieuw begin was, in de jaren 60 werd afgebroken door mensen die alles wat ik mooi vond vereenzelvigden met wat ze ‘de truttige, autoritaire jaren 50’ noemden. Met name vertegenwoordigers van een zich ‘nieuw’ noemende linkse jeugdbeweging waren erg actief. Het ZWART van het existentialisme dat hier in Europa was gekoppeld aan de jazzmuziek werd gezien als een kleur die laksheid, luiheid, en pessimistisch defaitisme in mensen aanmoedigde. Daartegen plaatsten zij de kleur van de ACTIE. Ze noemden zich op daarom ‘DE RODE JEUGD’. In het jaar 1962 verscheen het verzamelalbum BEWITCHING LEE, met daarop een aantal van de beste nummers van de Amerikaanse zangeres PEGGY LEE. Op die LP stond een nummer dat de totale ontkenning is van alles wat op een lompe wijze ‘rood’ is in deze wereld. Wie zich dan ook wil wapenen tegen wat rechtse mensen ‘het rode gevaar’ noemen wil ik aanraden dit zwoele, jazzy en zeer relaxte nummer als vorm van medicijn op te nemen in de lijst van favoriete muzieknummers. Elke keer wanneer je een vreemde ‘rode’ impuls in jezelf ontwaart zet je snel de koptelefoon op, je klikt op het kleine schermpje van je MP3-speler het nummer FEVER aan, en je zult zien dat je als een rustig en kalm mens de rode gevaren waar het leven vol mee zit te lijf kunt gaan…

Elvis Presley & Michael Buble Dat niet alleen vrouwen een zachte, zwoele, op verwennen, koesteren, strelen, aaien, likken, knuffelen, etc., gerichte levenshouding uit kunnen dragen middels een zangperformance die het tegendeel is van het op verkrachten van anderen gerichte agressieve ROOD, laten de twee mannelijke zangers hieronder horen. De uitvoering van ELVIS PRESLY is in de ware zin van het woord ‘zwoel’. Echt mooi om te horen hoe ZWOEL een man kan zijn, een vorm van genot die die je welhaast ‘spiritueel’ zou kunnen noemen. De uitvoering van Micheal Buble is een mengvorm van moderne zakelijkheid en ouderwetse jaren vijftig swing. En ja, teleurstellend misschien voor sommigen, ook nu weer wordt er geen ruimte geboden aan ‘De Rode Jeugd’…

Elvis Presley

Michael Buble

“Ik vind de eenvoud [] waarmee Peggy Lee zong fantastisch, evenals de sensualiteit die ze in haar zang en tekstvertolking verwerkte. Haar zwoele, fluwelen sound is prachtig. Het was een zeer sterke onafhankelijke vrouw met een enorm gevoel voor ritmiek en swing. Ze gebruikte haar stem als een instrument. [..]. Ik probeer zelf ook nog de zachtheid en ingetogenheid waarmee zij zong te ontwikkelen. Het is moeilijk om op een intieme manier de sound van je stem te kunnen gebruiken wanneer je veel power en blues in je stem hebt. Peggy Lee beheerste allerlei facetten in stijlen en sound.” Kim Hoorweg “Een belangrijk ingredient voor Lee’s enorme populariteit was haar overbekende ‘zachte’ & ‘coole’ zangstijl. Peggy Lee was midden jaren 50 een echt -muzikaal- buitenbeentje, ze was 1 van de weinige zangeressen uit die tijd die haar nummers zelf schreef. … Lee’s grootste succes was echter niet van eigen hand, Eddie Cooley & Otis Blackwell stonden namelijk in voor de tekst & muziek van de wereldhit “Fever”…. De zwoele vocale prestaties, het langzamere Jazzy arrangement & aangepaste tekst maakt van Peggy Lee’s versie een echte klassieker.” De Gouden Frequentie