1: tederheid
Over de tederheid
|
|
|
De teddybeer van Chrisje
Op 24 november van het jaar 1980 werd mijn verhalenbundel ‘Revolutie in het Gekkenhuis‘ op de markt gebracht door de Amsterdamse uitgeversmaatschappij Tiebosch bv. Op de achterflap van dat boek stond en staat de volgende tekst afgedrukt:Revolutie in het Gekkenhuis is een wending in de Nederlandse letteren. Het bevat korte verhalen die geschreven zijn in een verfrissend proza: lichtvoetig en direkt, zo helder en simpel, dat gesproken kan worden van een breuk met de heersende literatuuropvattingen, die er, volgens de auteur, op zijn gericht de lezer in te lijven in een burgermanswereld, waarin slechts plaats is voor oppervlakkigheid, levensangst of oeverloos gezeur. De verhalen variëren van bizar tot regelrecht ontroerend, met één duidelijke lijn: het gevecht van het individu met de verstikkende maatschappelijke krachten…’
De Teddybeer van Chrisje
uit: Revolutie in het Gekkenhuis
Geen enkel moment liet hij zijn Teddybeer los. Dag en nacht hield hij de grote, wollige beer vast en niets en niemand was in staat hem zijn zachte speelkameraad af te nemen. Nee, die beer, die was alles voor hem – en het was ook zo’n mooie beer, en zo zacht en met zo’n heerlijke, dikke vacht, waar je je hoofd liefkozend tegen aan kon drukken – en iedere keer wanneer Chrisje hem achter zijn ronde, harige oren kietelde, dan was het alsof hij lachte, ja echt: heel vrolijk en uitgelaten, en dat vond Chrisje zo verschrikkelijk mooi, dat hij de wereld om zich heen vergat.
Zijn moeder keek met een mengeling van jaloezie en nieuwsgierigheid toe. Diep in haar hart gunde ze Chrisje zijn plezier niet en het was waarschijnlijk daarom, dat ze Chrisje, samen met zijn onafscheidelijke berenvriendje, meenam naar een zenuwarts.
“Hij praat met zijn beer”, vertelde zijn moeder de arts, “hij gaat er mee naar bed, en zelfs aan tafel, als we eten, zit de beer op zijn schoot. Vindt u dat niet vreemd?”
En terwijl ze dat zei hoopte ze vurig dat de dokter ‘ja’ zou zeggen, want hij moest het gedrag van Chrisje raar vinden, dat wilde ze, want ze was zo jaloers geworden op die beer, dat ze het ‘vieze, pluizige gevaarte’ wel aan stukken kon scheuren, maar dat vertelde ze de dokter natuurlijk niet, want als ze dat zei, dan zou hij haar misschien egoïstisch vinden en dan zou die ‘vieze beer’ nooit uit haar leven verdwijnen.
Nee, die beer moest dood, kapot, aan flarden worden gescheurd, maar dan op zo’n manier, dat iedereen haar gedrag goed zou keuren, zodat ze zouden zeggen:
‘God mevrouw, wat bent u een goede, zorgzame moeder.., u, mevrouw, u heeft wat over voor uw kind…’
|
|
|
Wim Duzijn 
Regeltjes, regeltjjes waar het om liefde gaat….
Mooi Wim, ontroerend ook…..het enige wat we nodig hebben
is ons geliefd te voelen en gewaardeerd om wie we zijn….
Het probleem is dat gebrek aan liefde veel mensen ertoe aanzet schijnrelaties in het leven te roepen. Daar gaat het verhaal hierboven over. Een jongen die niet volwassen wil worden in een wereld waarin hij alleen een gebruiksvoorwerp mag zijn. De teddybeer is zijn enige echte vriend. DIe eist niets en geeft belangeloos liefde.