De Bijbel is geen christelijk boek

Dagblad Trouw laat vandaag een ‘evangelisch’ christen aan het woord. Dat woordje evangelisch zet ik tussen aanhalingstekens, omdat de meeste christenen die zich ‘evangelisch’ noemen dat helemaal niet zijn. Alleen al het feit dat ze voortdurend het woord ‘Bijbel’ gebruiken wijst er al op dat ze niet in staat zijn in het evangelie een anti-Bijbel-boek te zien.

Dit is een citaat uit het TROUW-artikel: “Als evangelisch christen voel ik plaatsvervangende schaamte. De zachtmoedigheid, lijdzaamheid en onzelfzuchtigheid van Christus staan in schril contrast met de arrogantie, agressie, en het narcisme van Trump. Velen steunen Trump, omdat zij bang zijn voor het alternatief. Ze maken dezelfde fout als Duitse christenen die in de dertiger jaren toch maar nationaalsocialistisch stemden, omdat ze het communisme gevaarlijker vonden.” Hans Frinsel, 1 oktober 2020

Angst oproepen voor een tot duivel uitgeroepen ander is een algemene praktijk binnen de wereld van het ‘Macht is Recht’ denken. Wat dat betreft hebben we allemaal boter op het hoofd, omdat we in Donald Trump niet een vertegenwoordiger van ons eigen primitief-moralistische machtsdenken willen zien.
Het is dat primitieve verlangen naar macht dat centraal staat in het Oude Testament, een boek dat – hoe je ook wendt of keert – een joods boek is.
Het is daarom niet zo een vreemde zaak dat rechtse joden – mensen die niet een zachtmoedige Christusfiguur, maar een machtige, oorlogszuchtige joodse Messias binnen hun religieuze wereld centraal stellen – alles op alles zetten om het evangelische verhaal belachelijk te maken.
Het evangelie zoekt geen aards koninkrijk, waar het rechtse jodendom alleen maar interesse heeft voor ‘de machtige staat’ die alles en iedereen kan en mag overheersen.
Het is dat politieke (anti-spirituele) messianisme (ook wel exceptionalisme genoemd) dat Trump momenteel verdedigt.

[Exceptionalisme is de overtuiging dat een groep of institutie buitengewoon of exceptioneel is in vergelijking met omringende groepen. De groep kan een land, cultuur, wetgeving, beweging, ideologie of periode zijn, maar ook de mens tegenover andere dieren en de Aarde tegenover het heelal.]

Donald Trump begon zijn politieke carrière met een aanval op ‘de eeuwige oorlog’. Hij wilde geen oorlogspresident zijn, maar een man die ‘de Amerikaanse droom’ wilde verdedigen: Amerika moet een vrij en onafhankelijk land worden waarin iedereen zichzelf kan waar maken en bevestigen.
Een belangrijke steunpilaar in die tijd was Steve Bannon, een man die een beetje lijkt op Geert Wilders: streven naar een sociale, liberale vorm van nationalisme, waarbinnen niet ‘de macht’ maar ‘het volk’ op de eerste plaats wordt gezet.
Dat ‘nationale socialisme’ werd door de rechtse groep rond Trump afgewezen. Die rechtse groep stimuleerde niet de zachte evangelische waarden in Donald Trump, maar plaatste hem in een geestelijk isolement, dat er toe ging leiden dat alleen antichristelijke zaken als arrogantie, narcisme en op bestraffing van anderen gerichte agressie werden versterkt.
Datzelfde zie je gebeuren bij Geert Wilders die als agnost op een vreemde kritiekloze wijze de meest extreem-rechtse en orthodoxe groeperingen in Israël steunt, arrogante, militaristische groeperingen die rustig beweren dat het evangelie verboden moet worden omdat het in hun ogen een antisemitisch boek is, waarin de goddelijkheid van ‘de joodse clerus’ en ‘het joodse volk’ wordt ontkend.

Een logische conclusie (voor iemand die zich christelijk noemt) zou dus zijn: laten we stoppen met het aanbidden van alles wat antichristelijke is. Weg met het (anti-intellectualistische) Oude Testament. Geen rechts-religieuze, aan ‘de joodse staat’ gebonden joden meer in het Witte Huis, maar sociaal-liberale intellectuelen die – net als Hannah Arendt het deed – de geestelijke bevrijder en waarheidsverdediger die in het evangelie centraal staat op de eerste plaats zetten.
Het probleem is dat zulke rebelse, waarheidlievende intellectuelen momenteel helemaal niet mogen bestaan, zodat we het moeten doen met nep-liberalen als Geert Wilders en Thierry Baudet, die – als puntje bij paaltje komt – net zo agressief, leugenachtig en arrogant zijn als Donald Trump.

---

De Vlucht Voor De Werkelijkheid, of:
When Joe Biden Wrote to Hannah Arendt
by Roger Berkowitz, 16-8-2020

On May 28, 1975, then Senator Joe Biden wrote a letter to Hannah Arendt:
“Dear Miss Arendt, I read in a recent article by Tom Wicker of a paper that you read at the Boston Bicentennial Forum. As a member of the Foreign Relations Committee of the Senate, I am most interested in receiving a copy of your paper. ”
The article then Senator Biden had read was “The Lie and the Image,” by Tom Wicker, which appeared in the New York Times on May 25, 1975.
The paper to which Senator Biden refers is “Home to Roost,” a lecture Arendt read on May 20, 1975 at Boston’s Fanueil Hall, which also was broadcast by National Public Radio.

“Home to Roost” is a complicated essay that embraces Arendt’s lifelong concerns with totalitarian lying and theoretical obfuscation, alongside her deep fear about the corruption and failure of the American republican tradition of free government.
Wicker focused on Arendt’s highlighting of the “American tendency to substitute an image or a phrase for an unwanted reality,” which, she argued, “had grown to ‘gigantic proportions’ because the techniques of public relations had been borrowed from their usual function—‘to help distribute merchandise’—and had been ‘permitted to invade our political life.’”
The core of Arendt’s talk in Boston is that the rise of public relations has made us more concerned with images than with reality…

We fight the Vietnam war not because it will bring us real benefits but because it will burnish our image as a global superpower. We need to stimulate the economy and foster economic growth not because it will make the economy better and produce needed goods, but because people need jobs.
We care more about the image of being a superpower and the image of being an economic power than ‘the stark, naked brutality of facts, of things as they are’” — namely, that American power and American wealth are eroding, propped up by insane policies justified by unreal theories.
Images stand opposed to reality just as theories cover up reality. Arendt opposes the search for “deeper causes” that allows us to ignore the facts that stare us in the face….

Writing of those “intellectuals” who justified the war, Arendt concludes: “They needed no facts, no information; they had a ‘theory,’ and all data that did not fit were denied or ignored.... Defactualization and problem-solving were welcomed because disregard of reality was inherent in the policies and goals themselves.”
There are times, she writes in her book ‘The Origins of Totalitarianism’, when we have to resist the urge to explain the crises of our time and, instead, face “the stark, naked brutality of facts, of things as they are.”
A refusal to see and “say what is” becomes a mode of lying as a way of life.

The point of Arendt’s essay is that the addiction to images and theories and “deeper causes” have habituated the intellectuals as well as the masses to simplistic and exculpatory fictions.
What no one wanted to see was the corruption and rot at the core of the Republic.
And when the rot is so visible that it cannot be denied, it is easier to justify it and explain it than it is to rebel against it as the abomination that it is.