Gert-Jan Segers & de Doorbraak

“Een profeet is geen profeet als hij alleen maar de staande praktijk bevestigt.  Na de Tweede Wereldoorlog is er een hele Doorbraak-generatie geweest die voor verandering stond. Maar daarna is het geloof verdampt, God uit het zicht verdwenen en heeft de impliciet-christelijke inzet nauwelijks verschil gemaakt.
IZB-profeet Wim Dekker waarschuwt ons dat dit schip op het strand ons baken in zee is. Je kunt als navolger van Christus alleen maar midden in de wereld staan, als je tegelijk ook heel dicht bij God leeft. Als het geheim van Gods genade in Christus niet bewaard wordt en als onze verborgen omgang met Hem verdwijnt, dan lossen ook wij met al onze goede bedoelingen op in de hitte van onze seculiere cultuur. Ik hoop het nooit te vergeten.” Gert-Jan Segers, 10-9-2015

De stelling dat christenen de sociale opdracht van het evangelie vergeten hebben is niet nieuw.
De Deense denker Søren Kierkegaard verwijt in zijn filosofische werk het christendom bij voortduring dat ze Christus hebben verloochend.
Zijn omschrijving van Christus is helder en duidelijk: ‘Christus is de eenvoudige enkeling’, een omschrijving die mij als muziek in de oren klinkt.
Alles wat de mens uit wil leveren aan de vernielzucht van een op moreel gebied onwetende massa en de terreur van een groep wetenschappers en tekstuitleggers, die voortdurend de eenvoud en de onschuld in een ander belachelijk maken, wijst Kierkegaard als ‘antichristelijk’ van de hand.
Christus is in zijn ogen, juist door zijn vermogen ‘eenvoudig’ en ‘enkeling’ te zijn, een bruggenbouwer, die in staat is ieder mens als individu tegemoet te treden.

Gert-Jan Segers is als vertegenwoordiger van een partijdige (want partijgebonden) vorm van christendom in feite het tegendeel van de bruggenbouwer.
Hij gebruikt het woord ‘doorbraak’, maar dat is een begrip dat juist de ontkenning is van het begrip ‘christelijke partij’.
Een doorbraakpartij is een seculiere partij waarin christenen en niet-christenen samen die christelijke waarden verdedigen die universeel genoemd kunnen worden.
Als Hollandse partijman, die doodleuk het harde (op het werk van Ayn Rand gebaseerde) Amerikaanse kapitalisme verdedigt, vertegenwoordigt Segers een materialistisch christendom, dat volgens Kierkegaard niet lijden wil, een christendom dat ‘de halfheid’ preekt en dat daarom de kerk gebruikt als een middel om het lijden af te wentelen op anderen, met name op diegenen die anders dan de anderen zijn.
“… Deze christenheid”, zo stelt Kierkegaard, “is een samenzwering tegen het Nieuwe Testament. Ja, ik weet het wel: zij beelden zich in dat zij aardige christenen zijn en dat vrijdenkers daarentegen en sektariërs etc. het christendom ondermijnen. Maar dat is de oude truc van de dief die bij vervolging wegrent en dan zelf schreeuwt ‘Houd de dief!’, om de aandacht van zichzelf af te leiden.
Wat is er te doen tegen deze massale samenzwering? Ja, het publiek zal kwaad worden als het het antwoord hoort: ‘De enkeling’ is nodig, Een enkeling maar. Want de samenzwering schuilt wezenlijk in het numerieke.
Onder de schijn van ijver voor het christendom drukt het numerieke het christendom plat, net als een slapende moeder met schijnbare zorg voor het kind het met heel haar gewicht verstikt. …”

Wat Kierkegaard duidelijk maakt is dat je als buitenbeentje een man die zich christen noemt moet  confronteren met argumenten die zijn christelijkheid op de proef stellen. En dat is hier ook gerechtvaardigd omdat Segers in het verleden herhaaldelijk heeft gesteld dat hij een christelijke profeet wil zijn en dat hij bang is voor elke vorm van meerderheidsdenken…
Wanneer je dat werkelijk meent dan zal  je toch echt  kennis moeten nemen van de gedachten van christelijke denkers die ‘anders’ zijn, christenen die niet kiezen voor een aangepast burgermansbestaan, die niet getrouwd zijn met een van keurig nette heterogenen voorzien burgermansvrouwtje, dat van het bestaan een rozig schilderijtje maakt, een schilderijtje dat op boekjes, doosjes, flesjes en zelfs hele grote beddenlakens wordt geplakt – om aan te tonen (blijkbaar) dat aangepaste christelijke kunst een zeer winstgevend handeltje is..
Een christen is volgens Kierkegaard geen bloemen strooiende flower-power-man. Een christen wil in de werkelijkheid staan, en dat betekent dat je de angst om anders dan anderen te zijn overboord dient te zetten.

Anders dan anderen zijn betekent niet dat je kiest voor een aangepast, kritiekloos zwerversbestaan.
Anders dan anderen zijn betekent dat je op een trotse wijze jouw eigenheid op een heldere en concrete wijze uit wil drukken.
En als die eigenheid de ontkenning is van de chaos en de ongeregeldheid van een zwerversbestaan, dan wijs je dat zwerversbestaan van de hand, dan zeg je: “Wie van mij een verschooierde, verwaarloosde zwerver wil maken, die is in mijn ogen een sadistische onderdrukker, een tiran die mij geen vrijheid gunt.”

Ik ben geen lid van een christelijke kerk of partij. Maar ik houd wel van de christelijke denker Kierkegaard, die op een werkelijk christelijke manier (dat wil zeggen: niet ten koste van een ander) zijn bestaan vorm probeert te geven.
De zich christelijk noemende partijmannen onder ons hebben waarschijnlijk nog nooit in hun leven een christelijke daad gesteld.
Kun je op een partijman de woorden ‘enkeling’ en ‘eenvoudig’ van toepassing verklaren? Aanbidden zij de eenvoudige, alleen staande enkeling?
Volgens mij wil de gemiddelde partijman God alleen dan aanbidden, wanneer hij er financieel beter van wordt.
Dat is wat Kierkegaard ook stelt: Het christendom maakt er een zaakje van, het christendom is de mening toegedaan dat God zich niet met kleinigheden bezig mag houden, en helemaal niet voor niks!
God is de God van een volk, een groot en belangrijk volk met veel centen, niet de God van een arme enkeling. Een enkeling kan volgens het reguliere christendom alleen God vinden, wanneer hij lid wil worden van het grote geheel van het volk.
Het aan het collectief gebonden religieuze denken heeft ons dat harteloze Godsidee opgedrongen.
Een orthodox-nationalistische jood in Israël bijvoorbeeld zal nooit zijn eigen klein makende identiteit op de voorgrond plaatsen. Hij wil geen gewoon mens zijn, nee hij hoort bij ‘een uitverkoren volk’…; met andere woorden: hij maakt van zichzelf de gelijke van God, een idool, dat meer waarde heeft dan de spirituele werkelijkheid waar het woordje ‘god’ naar zou moeten verwijzen.
Altijd zal hij de ander doorverwijzen naar het grote geheel waar hij deel van is: het tot idool verheven volk, dat grote, alles en iedereen verpletterende rotsblok, dat nooit door een intelligente enkeling aan splinters geslagen mag worden, omdat het God zelf geworden is.

Kierkegaard zal in zo iemand geen religieus mens kunnen zien.
“Ieder moet het op zijn manier doen. Slechts een ding is zeker: men heeft geen werkelijke ernst gemaakt met het zoeken van het Rijk Gods zolang men ‘net als de anderen’ wil blijven: dat is eeuwig onmogelijk”, zegt hij.
Kierkegaard is dan ook een anti-joodse of beter gezegd een anti-collectivistische denker (niet de groep is belangrijk, maar de enkeling). Daarom wordt hij door de aan geld en macht gebonden elite in ons land niet serieus genomen. Want je moet hier de aangepasten en de gehersenspoelden dienen..

Mensen los weken uit onderdrukkende machtsstructuren en ze zelf leren nadenken, dat is wat Kierkegaard als christelijk denker wil. En wanneer je mensen zelf wilt leren nadenken, dan heb je onafhankelijke denkers nodig, denkers die eenvoudig kunnen denken, omdat de meeste mensen je alleen begrijpen wanneer je eenvoudig bent.
“De wet van Gods nabijheid en afwezigheid”, stelt Kierkegaard, “is deze: hoe meer het fenomeen, het ogenschijnlijke, uitdrukt dat God hier onmogelijk ter plaatse kan zijn, des te nabijer is Hij daar. Omgekeerd: hoe meer het fenomeen, het ogenschijnlijke, uitdrukt dat God zeer nabij is, des te verder is Hij verwijderd.”
Dat betekent dat God niet gezocht moet worden bij de eigen vergoddelijkte vriendjes, maar juist daar waar hij volgens de religieuze goegemeente beslist niet aanwezig is.

“Het duurt nu niet lang meer of de vrijdenkers in onze dagen zullen door de regering worden vervolgd… omdat zij het christendom verkondigen!”, stelt Kierkegaard.
“Immers wij staan niet ver van het punt dat alles ondersteboven komt te staan. De orthodoxe kerk verkondigt geen christendom meer omdat zij het volslagen tot epicurisme heeft doen ontaarden.
Dan neemt de vrijdenker de taak op zich, uiteraard om te chicaneren, om weer te verkondigen wat christendom is…; maar dan zal de regering hem straffen. “