Thierry Baudet & de angst voor het eigene

‘Forum voor Democratie’ de partij van Thierry Baudet heeft twee zetels bij de verkiezingen behaald.
“We gaan vanaf nu elke week het land in, wij blijven doorgaan”, zei hij na het bekend worden van de uitslag. “Vanavond hebben wij een bres geslagen in het partijkartel.”

Thierry Baudet verzet zich met zijn partij tegen wat hij zelf noemt de ‘gevestigde orde’ in de Nederlandse politiek. Je zou hem het intellectuele tweelingbroertje van Geert Wilders kunnen noemen. Waar Geert vaak speculeert op onderbuikgevoelens bij zijn aanhang, daar appelleert Thierry Baudet aan het gezonde verstand van mensen.
Wat dat betreft zou je hem een echte conservatief kunnen noemen. Conservatisme heeft een slechte naam gekregen door het demoniseringsbeleid van linkse partijen, die het woordje ‘progressief’ heilig hebben verklaard.
Het woordje ‘progressief’ hoort bij wat Mark Rutte ‘het optimisme’ noemt: niet defaitistisch zijn, actie voeren en ‘er tegen aan gaan’ (het motto van de Amerikaanse president Donald Trump).
Mark Rutte is met zijn vrolijke ouwe-jongens-krentenbrood-moraal daarom geen echte conservatief. Conservatisme staat voor realisme, pragmatisme en pessimisme.
Juist via het besef dat de wereld krakkemikkig en beroerd in elkaar zit (we zijn allemaal feilbare, kwetsbare wezens – christenen gebruiken graag het belegen woordje ‘zondaars’) kun je kracht ontwikkelen datgene wat de chaos kan bestrijden sterk te maken.
Optimisten willen zich nooit bezig houden met die negatieve zaken die hun vrolijke kijk op het leven aan kunnen tasten. Ze leven altijd in een soort schijnwereld, waarin alles wat negatief is wordt afgewenteld op anderen.
Dansen op het graf van een ander, dat is de moraal van de optimist. Het lijkt allemaal leuk en aardig, maar wanneer je de vrolijke lappendeken wegtrekt dan zie je alle rotzooi die niet gezien mag worden.
Daarom worden pessimisten en realisten in hun wereld gezien als spelbrekers, gevaarlijke klokkenluiders die gemeden moeten worden, ook al staat hun realisme in dienst van sociaal, vrouwvriendelijk en intelligent gedrag.

 
Thierry Baudet (Forum voor Democratie) & de angst voor het eigene
“Multiculturalisme, modernisme in kunst en Europa vernietigen ons thuis”
 
Op alle mogelijke manieren wordt ons ingeprent dat xenofobie het ergste is dat er bestaat; maar deze ziekelijke angst voor het vreemde is in wezen nergens te bekennen. Het is een fantoomprobleem. Aan xenofobie lijdt bijna niemand.
Een instinctieve afkeer van ‘het vreemde’? We gaan allemaal naar het buitenland op vakantie; we gaan normaal om met mensen die geen blonde, kaasetende klompendragers zijn; we eten allemaal weleens chinees.
Xenofobie bestond misschien in de tijd van Gerard Reve’s De Avonden: tegenwoordig is zij net zo zeldzaam als de opvatting dat de wereld plat is.
Een hele andere fobie is ondertussen wel degelijk aanwezig. Deze fobie richt ernstige en misschien onherstelbare schade aan. Zij woekert voort en moet onderkend en bestreden worden.
De fobie waarvan ik spreek is precies tegenovergesteld aan de xenofobie. Het is de Oikofobie.

Oikos is Grieks voor thuis. Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen.
En deze Oikofobie doortrekt de hele maatschappelijke elite.
Zij manifesteert zich op tenminste drie manieren: via het multiculturalisme en het enthousiasme voor immigratie en open grenzen; via het modernisme in de kunsten; en via het Europese project.  Alledrie maken ze de Oikos stuk.
Het multiculturalisme doet dat door immigratie toe te juichen en deze immigranten aan te sporen vooral niet te integreren.
De Europese Unie doet dat door de inwoners van haar lidstaten de zeggenschap over hun leven te ontnemen en een bureaucratie op te tuigen die het nationale parlement op vrijwel elk punt kan overstemmen.
En het modernisme in de kunsten breekt met de schoonheid en stelt de ontheemding centraal. Kunst moet geen geborgenheid bieden: kunst moet shockeren. De vervreemdende klanken van de atonale muziek; de onbegrijpelijke stellages en kleurstrepen in moderne musea; de
afschrikwekkende bouwsels die in elke stad verrijzen – alle komen evenzeer voort uit een vijandschap met de Oikos als het multiculturalisme en het Europese project.

Modernisme, multiculturalisme en het Europese project: ze forceren een onherkenbare leefomgeving, waar onherkenbare bevolkingsgroepen te midden van kille bouwsels onderworpen zijn aan de regels van een vormloze, abstracte entiteit. Een wereld zonder thuis.
We staan voor een historische keuze. Gaan we door op deze weg, die via het Europese project, massale immigratie, multiculturalisme en modenisme in de kunsten ons thuis vernietigt?
Politiek ontheemd en spiritueel onteigend: dat wordt onze toekomst als de oikofobie niet wordt gestopt
 
Thierry Baudet & De woede van de elite
 
Thierry Baudet begrijpt niet waar de woede vandaan komt. “Volgens mij ben ik heel gematigd.”
Socioloog Dick Pels noemde hem “een intellectuele fellow-traveller van de PVV.” Vrij Nederland zette hem weg als een zelfingenomen macho. En Trouw vraagt zich in een bespreking van Oikofobie hardop af: “In welk land heeft de dertigjarige Baudet de afgelopen jaren gewoond?”
Het afbranden van Thierry Baudet lijkt een nationale hobby te zijn geworden.
Sommige mensen noemen me de nieuwe Anton Pieck,” lacht Baudet. “Alsof ik Nederland in de Efteling wil veranderen. Wat een onzin. En nee, ik wil ook niet de grenzen op slot gooien. Of de Europese Unie rücksichtslos uiteen trekken.”
“Ik begrijp het echt niet,” vervolgt Baudet. “De paniekerige woede over wat ik schrijf.”
Ik zie mezelf als “sociaal-liberaal en conservatief. Alle drie deze stromingen hebben hele nuttige inzichten voortgebracht. Ik probeer de beste eruit te vissen en voort te zetten.”

---

Thierry Baudet (geboren 28-1-1983) studeerde rechten en geschiedenis in Amsterdam. In 2012 promoveerde hij aan de universiteit Leiden. Zijn proefschrift werd door uitgeverij Prometheus/Bert Bakker gepubliceerd onder de titel ‘De aanval op de natiestaat’