8: mijn eerste lp’s

Een leuke pubertijd heb ik niet gekend. Misschien was ik geen leuke puber of misschien was ik helemaal wel geen puber. Maar hoe het ook zij, veel vriendschap was er niet. Ik en de anderen, dat bestond eigenlijk niet. Ik was op een erg intense manier ‘Ik’ en dat vertaalde zich in tamelijk diepzinnige persoonlijke schrijfseltjes waar je als ouderwordend mens met vertedering op neer zou kunnen kijken, ware het niet dat ik de quasi-diepzinnigheid in de loop der tijden ben gaan haten, omdat quasi iets bombastisch heeft, zo van ‘zie mij hier lijden’, en ja, daar zit geen mens op te wachten – en ik dus ook niet – zodat ik hier niet op indirecte wijze de andere pubers aan het woord laat met hun vreemde afwijzingsmechanismen, maar een man die mijn puberhart in vuur en vlam zette met muziek die alles wat kil en koud was om me heen als een soort God met zijn vurige adem  de wereld uit blies.

Ik heb het over de jazz-musicus DUKE ELLINGTON, een man die niet echt ‘Duke’ heet maar die Duke, dat is dus HERTOG in het Nederlands, werd genoemd omdat hij als puber zo een deftige uitstraling had.

Toen ik hem als 16 jarige ontdekte in 1962 was hij al 62 jaar oud (geboren in Washington D.C., op 29 april 1899). Een kleine advertentie in de radiobode van de bandenfabrikant GOODYEAR, met invulbon daaraan gekoppeld, was de verbinding met een geheel nieuwe wereld waarin geen plaats meer was voor kille, boosaardige pubers. Ik vulde de bon in en kreeg na een week een pakje thuis bezorgd waarin de hierboven (rechts) afgebeelde langspeelplaat bleek te zitten. De ene kant van de plaat was gevuld met muziek van Ellington, de andere kant bevatte een soort dixielandachtige muziek van Bobby Hackett, waar ik eerlijk gezegd niet bijzonder weg van was.

Op het net vond ik deze info: “The Goodyear LP (produced by the CBS Records Special Products Division) was released in 1962 and was for a long time the only release of this recording. Storyville released the soundtracks in a series of LPs in the late 70s.  In 1986 Ellington’s concert was released on a Storyville CD Masters of Jazz Vol. 6. In 1988 Storyville released a video tape (SV 3002) with only Ellington’s contribution as The Goodyears of Jazz Vol. 2. DEMS.”

Omdat de muziek via die ene kant van de GoodYear-lp mijn hart gestolen had ging ik in platenzaken op zoek naar andere lp’s. Die bleken nogal duur te zijn, maar gelukkig woonde ik in een stad waar jazz niet zo bijzonder  geliefd was, zodat er gedurende de uitverkoopweken heel wat mooie luxe jazz lp’s in de aanbiedingsschappen lagen. Mijn eerste echte stereo-lp was BLUES IN ORBIT (hierboven links afgebeeld). Die speelde ik af op een kleine stereokoffergrammofoon van wit plastic, die voorzien was van een deksel die uit twee luidsprekerboxjes was samengesteld. Een wonderlijke ervaring. Een vorm van eenzaamheid – ‘ik alleen houd van deze prachtige muziek’ – die ruimte schiep waarin engelen binnen zouden moeten vliegen, zo warm en licht en vurig was die ruimte, maar die desondanks leeg bleef, omdat het noodlot zoiets onzinnigs als ‘eenzaamheid’ uit zijn vreemde hoge hoed tevoorschijn toverde.

Gelukkig is muziek een soort Goddelijk gebeuren. De tijd verstrijkt. De pubers worden oud en gaan dood, maar de muziek blijft vitaal, mooi, indrukwekkend soms en vooral hartverwarmend. En ja… dan hoef je over spiritualiteit in feite niet meer te praten. In feite heb je in zo een man ‘God’ ontmoet… Ik 16 hij 62. Leeftijd bestaat niet in godenland.