5: mijn jeugdliefde
Roy Rogers – De Zingende Cowboy
Wat ook de wilde jaren zestig generatie mag zeggen, voor mij blijven de jaren vijftig en de vroege jaren zestig bijzondere jaren, die door mij in de eerste plaats worden geassocieerd met begrippen als ‘knusheid’, ‘warmte’, ‘gezelligheid’ en ‘kinderlijk-speelse ludiciteit’: begrippen, die – astrologisch gezien – thuishoren bij de niet-agressieve en niet-cynische dierenriemtekens Kreeft, Vis, Leeuw, Boogschutter en Weegschaal.
In die gezellige jaren was ik als onschuldig lagere-school-jongetje verliefd op de Amerikaanse country en western-zanger Roy Rogers.
In die gezellige jaren was ik als onschuldig lagere-school-jongetje verliefd op de Amerikaanse country en western-zanger Roy Rogers.
Ik was 11 jaar. Roy Rogers was 45 jaar
Ik bewonderde Roy. Hij was sterk, maar hij was ook zacht. Hij had een revolver, maar hij bezat ook een gitaar. De films waarin hij optrad waren ‘westerns’, maar tegelijkertijd ‘musicals’. Kortom: Roy Rogers was in mijn naïeve kinderogen een volledig mens, en wat volledig is, dat is volgens mij ‘goed’, daar had ik als kind al respect voor.
Roy was geen beperkte, onbehouwen dictator, die het als zijn taak ziet alles wat zoet, lief en vrouwelijk is te kakken te zetten. Integendeel: je zou hem het tegendeel kunnen noemen van de vrouwenhatende acteur die in Amerikaanse actiefilms momenteel het filmdoek terroriseert.
Een filmheld was – juist omdat hij nog niet door moralistische vrouwenhaters in een tot gigantische proporties opgeblazen mannelijk keurslijf werd geperst – in die tijd een leeftijdloze figuur. Ook dat was een grote verdienste van het pre-revolutionaire tijdperk, die de verkondigers van een oud-makende jongeren cultuur nooit op zijn juiste waarde hebben weten te schatten.
Zij waren de moralisten die een extreme – onmenselijke – vorm van jeugdigheid wilden veroveren met behulp van het morele instrument bij uitstek: ‘het oud maken van anderen’. Vitaliteit was geen algemeen-menselijk gegeven – nee, vitaliteit werd het exclusieve eigendom van de jeugd. Wie niet jong was kon vertrekken.
Zij schiepen een op jongeren gerichte muziekcultuur, die de tegenpool was van de vitale, door mij aanbeden, universele (of holistische) JAZZ-cultuur – een katholieke cultuur in de goede zin van het woord, een cultuur die de begrippen jong en oud op een welhaast mystieke wijze tot een eenheid aaneen wist te smeden.
Jazz-musici worden niet oud – want jazz is geen moralistische (lees: sadistische) gebruikscultuur. Pop-musici worden wel oud – want pop is primair gericht op gebruiken en misbruiken – tijdelijk vermaak, dat er alleen maar is om weggeworpen te worden, zodra je er ‘te oud’ voor bent…
Roy was geen beperkte, onbehouwen dictator, die het als zijn taak ziet alles wat zoet, lief en vrouwelijk is te kakken te zetten. Integendeel: je zou hem het tegendeel kunnen noemen van de vrouwenhatende acteur die in Amerikaanse actiefilms momenteel het filmdoek terroriseert.
Een filmheld was – juist omdat hij nog niet door moralistische vrouwenhaters in een tot gigantische proporties opgeblazen mannelijk keurslijf werd geperst – in die tijd een leeftijdloze figuur. Ook dat was een grote verdienste van het pre-revolutionaire tijdperk, die de verkondigers van een oud-makende jongeren cultuur nooit op zijn juiste waarde hebben weten te schatten.
Zij waren de moralisten die een extreme – onmenselijke – vorm van jeugdigheid wilden veroveren met behulp van het morele instrument bij uitstek: ‘het oud maken van anderen’. Vitaliteit was geen algemeen-menselijk gegeven – nee, vitaliteit werd het exclusieve eigendom van de jeugd. Wie niet jong was kon vertrekken.
Zij schiepen een op jongeren gerichte muziekcultuur, die de tegenpool was van de vitale, door mij aanbeden, universele (of holistische) JAZZ-cultuur – een katholieke cultuur in de goede zin van het woord, een cultuur die de begrippen jong en oud op een welhaast mystieke wijze tot een eenheid aaneen wist te smeden.
Jazz-musici worden niet oud – want jazz is geen moralistische (lees: sadistische) gebruikscultuur. Pop-musici worden wel oud – want pop is primair gericht op gebruiken en misbruiken – tijdelijk vermaak, dat er alleen maar is om weggeworpen te worden, zodra je er ‘te oud’ voor bent…
‘Te oud’, de kleinburgerlijkheid in optima forma. Te oud voor het leven, te oud voor de liefde, te oud om te kiezen voor een God die eeuwig en oneindig is…
Ik was 11 jaar. Roy Rogers was 45 jaar
Had een prediker van de eeuwige liefde toen tegen de moeder van dat jochie gezegd: “In zijn hart zit de liefde voor een 45-jarige man”, dan had iedereen vuur gespuwd: “Walgelijk, een man die een kind verliefd op zich laat worden” – want in die termen spreken we momenteel over liefde, alsof we alleen nog maar in termen van manipuleren en gebruiken kunnen denken – castreren dus die monsterlijke vent…
Maar waarom zouden we lieve mannen castreren? De Liefde is toch geen moralistisch kletspartijtje? De Liefde kent geen leeftijdsgrenzen. Wie op twintigjarige leeftijd liefde voelt voor een persoon, die kent die liefdesgevoelens ook op tienjarige leeftijd. Je kunt niet stellen dat het vermogen om lief te hebben pas begint op je achttiende jaar. Wanneer je die grens hebt bereikt dan draait ergens op het minister van justitie een ambtenaar de knop om en dan ben je – zo heel ineens, omdat een ambtenaar dat heeft bepaald – een volwassen man, die op een gezonde, probleemloze wijze op geile meiden dient te vallen – alles keurig volgens het boekje van de dwingende moraal.
De werkelijkheid is niet zo eenvoudig. Je mag iemand, of je mag iemand niet. Dat is de simpele essentie van liefde (die je niet verwarren mag met dierlijke seksualiteit).
Maar waarom zouden we lieve mannen castreren? De Liefde is toch geen moralistisch kletspartijtje? De Liefde kent geen leeftijdsgrenzen. Wie op twintigjarige leeftijd liefde voelt voor een persoon, die kent die liefdesgevoelens ook op tienjarige leeftijd. Je kunt niet stellen dat het vermogen om lief te hebben pas begint op je achttiende jaar. Wanneer je die grens hebt bereikt dan draait ergens op het minister van justitie een ambtenaar de knop om en dan ben je – zo heel ineens, omdat een ambtenaar dat heeft bepaald – een volwassen man, die op een gezonde, probleemloze wijze op geile meiden dient te vallen – alles keurig volgens het boekje van de dwingende moraal.De werkelijkheid is niet zo eenvoudig. Je mag iemand, of je mag iemand niet. Dat is de simpele essentie van liefde (die je niet verwarren mag met dierlijke seksualiteit).
Het ‘iemand niet mogen’ staan we toe, dat cultiveren we zelfs. Een kind mag een gruwelijk hatend monster zijn. Een kind mag volwassenen volledig kapot maken. We zullen er geen traan om laten, omdat onze moraal ons gevoel heeft gedood. Maar liefhebben? Nee, dat mag een kind niet. Omdat wij de liefde ondergeschikt hebben gemaakt aan dierlijk – oncontroleerbaar – gedrag.
Ik was een tamelijk naief kind dat Liefde doodgewoon vond. Ik hield van volwassen mannen die op een liefdevolle wijze een wereld verdedigden waarin ik leven kon, een wereld waarin de tegenstelling jong-oud in feite opgeheven wordt…
Ik was een tamelijk naief kind dat Liefde doodgewoon vond. Ik hield van volwassen mannen die op een liefdevolle wijze een wereld verdedigden waarin ik leven kon, een wereld waarin de tegenstelling jong-oud in feite opgeheven wordt…
 Roy Rogers (pseudoniem van Leonard Franklin Slye) kwam ter wereld in Cincinnati, Ohio, op 5 november 1911, ’s middags 12u 15m. ZON in het teken Schorpioen, ascendant in Waterman. De optimistisch maken hemellichamen ZON en JUPITER dominant geplaatst in het tiende huis. Astrologisch gezien is hij iemand die je ‘een geboren vriend’ zou kunnen noemen, omdat in mijn horoscoop de tekens Schorpioen en Leeuw het vriendenhuis beheersen.Roy Rogers was in zijn jeugd werkzaam als fruitplukker op verschillende locaties aan de Amerikaanse West Kust. Daarnaast trad hij zo nu en dan op als zanger. In 1933 richte hij de zanggroep ‘The Sons Of The Pioneers’ op. In 1938 kreeg hij een aanbieding om de hoofdrol te spelen in de film ‘Under Western Skies’. Hij trad op in een groot aantal films, waarvan de bekendste zijn: King Of The Cowboys, Son Of Paleface met Bob Hope en Jane Russell, en Hollywood Canteen, waarin hij de song “Don’t Fence Me In” ten gehore bracht. Zijn grootste bekendheid genoot hij in de jaren vijftig. Hoewel hij in feite alleen maar in B-films heeft opgetreden was hij wereldberoemd.
|
Wim Duzijn 